Basit bi hayatın peşinde geçti yılların ve kim bilir ki belki zor olsa da başardın.
Hep sustun, maskeni hep yukarda tutup ezberini bozmadan oyunlar kurdun. Annenin verdiği öğütlerin dışına çıkmadın hiç. Uslu durdun. İçinde haykırıp duran fırtınaları senden başka kimse bilmeden yaşadın, adını unutturup kalabalığın arasına karıştın.
Yalnız... Ah işte yalnız… İnsanların arasına karıştığını sanırken bir tek kendini kandırdın. İçindeki fırtınanın her sözünden, her gülüşünden, yazdığın her satırdan sızdığının farkına varamadın. Farkına varamadın her iç çekişinin başkalarına kasırga habercisi gibi yankılandığının. Onun için de o karıştığını sandığın kalabalıkta hep tek kaldın.
Üzülme... Ne kadar denesen de onlardan biri olamayacaksın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder