Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar. Ben Alper Kamu, birkaç ay önce beş yaşına bastım. Doğum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını pencerenin önünde, dışardaki insanları izleyerek geçiriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, türlü sesler çıkararak ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşıyordum. Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kar. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis minibüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. İnsanı kendinden utandırıyorlardı.
Bence...
Çok geç kalmışım çok. Uzun zamandır kitap okumuyordum. Açılışı Malta Şahini gibi bir polisiye klasiği ile yaptıktan sonra dilimizden bir kitapla devam etmek uzun zamandır süren okuma isteksizliğini kıran en etkili çözüm oldu.
Kahramanımız Alper 35 yaşındaki bir adamın ya da hani o 1940-50'lerin film noir - kara film- lerinde gördüğümüz dedektiflerin 5 yaşında takılıp kalmış hali. Hayat hakkında aforizmaları, depresyona meyilli ruh halleri ve belki de adamakıllı yerinde narsizmiyle, çocuk olmakla pek ilgisi yok. 5 yıllık ömrünün en büyük derdi, can sıkıntısı ve mahalledeki çocuklara kök söktüren bir serseri. İkincisini kolaylıkla, ilkini ise pek beceremeden idare ediyor. Hayat onu mahallelerinde işlenen bir cinayetle burun buruna getirince peşinde düşmekten başkası gelmiyor aklına. Bir yanda Erzurum'a tayini çıkan babası, bir yanda mahallenin kabadayısı, öbür yanda bir cinayet.
Çok eğlenceli, altı çizilecek cümleler ve tespitlerle dolu bir kitap. Ne yardan ne serden, ne konudan, ne dil bilgisinden geçmiş adam. Ben çok sevdim. Diğer kitaplarından devam.
Tavsiyedir efenim :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder